آخرین پست سال ١٣٩٩

آدمیزاد حدود ٧٠ سال ( البته تو این دوره زمونه. قبلنا میانگین امید به زندگی نسل بشر مثلا حدود ۴٠ سال هم بوده یک زمانی) تو این دنیا زندگی میکنه. من گاهی فکر می‌کنم این زمان، خیلی طولانی و گاهی فکر میکنم خیلی کوتاهه.
گاهی، وقتی سالی مثل امسال، میاد و میره، به این سرعت، و با کمترین میزان خاطرات خوب و بیشترین میزان خانه نشینی، آدم فک میکنه چندتا از این سال کوتاها تو آخر زندگی اش مونده؟ چندتا تا آخر جوونی اش؟ و آخر جوونی کجاست؟ قبل ترها، فکر میکردم آخر جوونی باید سی سالگی باشه. و حتی الان هم، من بیست و نه ساله، گاهی نیاز به تلاش دارم تا به خودم بقبولونم سی سالگی آخر جوونی نیست. ( اگر زیر بیست و پنج سال هستید، و حتی زیر بیست و هشت سال، احتمالا شما هم سختتونه به سی سالگی به عنوان یک تاریخ مهم نگاه نکنید) اما من بیست و نه ساله، واقعا الان، در بیست و  نه سالگی،  فکر نمی‌کنم  بیست و  نه ساله باشم. مجید بیست و نه ساله است. ولی الله. رضا. حتی مرتضی و یا حتی علی و بقیه پسرعمه ها. اینها سالهاست که توی ذهن من،  جوون های بزرگ؟ فامیل اند. بیست و هشت، بیست و نه ساله ها. در حالی که من تازه بیست و بعد بیست و یک سالمه. 
از اون روزی که من به این دنیا اومدم، زمین، بیست و نه بار به دور خورشید چرخیده. 
صدای خواهر خانمم از اونور خونه به گوشم رسید که گفت پارسال این موقع تو نبودی. من داشتم شیرینی درست میکردم. و این رو به پسر نه ماهه اش داشت میگفت. 
 

نمیدونم اومدم اینجا چی بنویسم و نمیدونم چی باید بنویسم اما احساس میکنم متنم زیادی طولانی شد و خوندنش ممکنه حوصله سر بر باشه.
اه! راستی یادم اومد که قبلنا به دوستی گفتنه بودم که تا سی سالگی بلاگ خواهم نوشت و بعدا نه! اما الان فکر میکنم شاید تا چهل سالگی یا پنجاه سالگی هم بتونم بنویسم. شاید تا اونموقع ها هم، هنوز حس جوونی داشته باشم.

شما دوست دارید تا چند سالگی عمر کنید؟ اگر این متن رو تا اینجا خوندید، اینو بهم جواب بدید. من خودم؟ تا صد سالگی. یا هر زمانی که‌ هنوز بدنم قدرت راه رفتن و لذت بردن داره. ولی فکر میکنم همون صد سالگی.

 

سال نوتون مبارک.