خیلی وقته به اینجا سر نزدم

اما یک زمانی بلاگ واقعا چه بخش بزرگی از زندگیم بود...
و بلاگی ها البته. دلم براتون تنگ شده واقعا! 
.
از حال من اگر خواسته باشید، خوبم. واقعا خوبم. البته مملکت داغونه و دونستن این آدم رو همیشه تو یک حالت روحی تحت فشاری قرار میده، اما وقتی به شرایطم فکر میکنم خوبم واقعا. 
هرچند یادمه اون حال خوبی که شاید تو حوالی بیست سالگی ام داشتم، یک چیز دیگه ای بود. یک حس دیگه ای بود. بی دلیل شاد بودم. الان هرچقدر تلاش می‌کنم اون حال رو پیدا کنم، اگرچه کمبود خاصی تو زندگی ندارم، یا دغدغه خیلی فوری ای در حال حاضر، اما واقعا اون حال خوبه دیگه پیدا نمیشه! نمیدونم چرا واقعا. نکنه از عوارض بزرگسالی باشه؟؟!! 

.

چقدر جالب! با اینکه چندین ماهه ننوشتم، از ته دلم ننوشتم یعنی، اما کماکان نوشتن در بلاگ، جذبم میکنه. مثلا همین الان. اتفاقی یاد بلاگ افتادم و گفتم بیام چک کنم. بعد گفتم یک جمله بنویسم همینطوری. تا بلاگ آپدیت شه. اما میبنید که الان خط چندمم و همینطوری هم دلم میخواد بنویسم. 

یادم باشه دفتر خاطرات روزانه ام رو هم برم پر کنم باز چند صفحه ای. یک چند ماهی مرتب و هر چند روز نوشتم توش، و الان فکر کنم نزدیک یک ساله چیزی توش ننوشتم. دفتر افلاینه البته. اینجا نیست. اما واقعا وقتی میخوندمش، دوستش داشتم. کاش تنبلی رو بذارم کنار و باز زمان بذارم بنوبسمش. شما هم بنویسید برای خودتون. واقعا خوندنش بعد چند سال لذت خاصی داره. خوندن خاطرات بیخودی روزانه. انگار دوباره زندگی شون میکنی.