نشسته بر صندلی پشت میز کار

ای زندگی...
شاید حدود ٢٠ سالگی بود که دوست بلاگی ای( اون زمان در میهن بلاگ) از من پرسید تا کی بلاگ مینویسی؟
همینطوری گفتم‌ احتمالا تا سی سالگی.
به نظرم سی سالگی خیلی دور میومد و به نظرم من توی سی سالگی خیلی بزرگ شده بودم و باید مثل ادم بزرگا میبودم و کارای آدم بررگا رو انجام میدادم و طبیعتا دیگه بلاگ نمینوشتم.
بلاگ رو قبل سی سالگی رها کردم البته. متاسفانه. اینطوری نبود که بگم دیگه بلاگ نمیرم، نه، اما همه چیز عوض شد و زندگی من تغییر کرد و بلاگ ها از رونق افتاد و دوستای بلاگی ام رو از دست دادم. یک جورایی انتخاب بود، همه جوره انتخاب بود در اصل. فکرهامو کردم و تصمیم گرفتم. زندگی ام باید سمتی میرفت و بلاگ سمت دیگه ای بود. دلتنگش میشم؟ آره حتما! واقعا بلاگ چیز خاصی بود و دوستای بلاگی چه ادم های نزدیکی بودند به من. اما پشیمون؟ نه هرگز پشیمون نشدم. زندگیه دیکه... نمیشه همه چیز رو با هم داشت. 
امروز که از سر بیکاری یاد بلاگ افتادم اصلا فکر نمیکردم بلاگ ها هنوز فعال باشند. چه خوشحال شدم که دیدم هنوز بعضی دوستام بلاگ مینویسن. براتون خوشحالم و دلتنگ. امیدوارم خوب باشید. اگه از اینجاها رد شدید، برام پیام بگذارید از خودتون. از زندگی تون. ادرس بلاگاتون یادم رفته متاسفانه. جدی جدی پیر شدم انگاری :دی ادرس بذارید برام. برم به کارم برسم. فعلا :))